República Árabe Saharaui Democrática


O POVO QUE O MUNDO ESQUECEU


O POVO QUE O MUNDO ESQUECEU


O POVO QUE O MUNDO ESQUECEU


Bem-vindos ao blog phoenixsaharaui.blogspot.com.br


A criação deste espaço democrático visa: divulgar a causa Saharaui, buscar o reconhecimento pelo Brasil da República Árabe Saharaui Democrática e pressionar a União Européia, especialmente a Espanha, a França e Portugal, mais os EUA, países diretamente beneficiados pela espoliação dos recursos naturais do povo Saharaui, para retirarem o apoio criminoso aos interesses de Mohammed VI, Rei do Marrocos, e com isto permitir que a ONU prossiga no já tardio processo de descolonização da Pátria Saharaui, última colônia na África.


Membro fundador da União Africana, a RASD é reconhecida por mais de 82 nações, sendo 27 latino-americanas.


Nas páginas que seguem, você encontrará notícias do front, artigos de opinião, relato de fatos históricos, biografias de homens do porte de Rosseau, Thoreau, Tolstoy, Emersom, Stuart Mill e outros que tiveram suas obras imortalizadas - enxergaram muito além do seu tempo - principalmente em defesa da Liberdade.


"Liberté, Égalité, Fraternité", a frase que embalou tantos sonhos em busca da Liberdade, é letra morta na terra mãe.


A valente e obstinada resistência do povo Saharaui, com certeza encontraria em Jean Molin - Herói da resistência francesa - um soldado pronto para lutar contra a opressão e, em busca da Liberdade, morrer por sua Pátria.


A Literatura, a Música, a Pintura e o Teatro Saharaui estarão presentes diariamente nestas páginas, pois retratam fielmente o dia-a-dia deste povo, que a despeito de todas as adversidades, em meio a luta, manteve vivas suas tradições.


Diante do exposto, rogamos que o nosso presidente se afaste da posição de neutralidade, mas que na verdade favorece os interesses das grandes potências, e, em respeito a autodeterminação dos povos estampada como preceito constitucional, reconheça, ainda em seu governo, a República Árabe Saharaui Democrática - RASD.


Este que vos fala não tem nenhum compromisso com o erro.


Se você constatar alguma imprecisão de datas, locais, fatos, nomes ou grafia, gentileza comunicar para imediata correção.


Contamos com você!


Marco Erlandi Orsi Sanches


Porto Alegre, Rio Grande do Sul/Brasil

segunda-feira, 27 de maio de 2019

Del muro de Carlos Liscano Carta para un muchacho

Del muro de Carlos Liscano

Carta para un muchacho

Muchacho, no me conocés.
Soy yo quien te inventa.
Yo sé cómo eras.
O creo saberlo.
Muchacho, no me quejo.
Ya no soy aquel joven que tiembla y grita en la noche.
Yo soy éste, el hombre viejo que recuerda y escribe a aquel muchacho que fuiste.
Soy yo quien te recuerda, encapuchado, empapado y descalzo, tiritando en la madrugada.
La belleza es un instante y es eterna.
La tortura es un instante y es también eterna.
El torturador se eterniza.
No su nombre ni su cara ni su puño.
No la patada en el estómago.
Eterno es su olor, eterna es su voz.
La memoria es una cárcel que ata al instante.
Suerte el olvido, que nos permite seguir viviendo.
Pena que al olvidar se vayan también tantos instantes que fueron bellos.
Hay días, muchacho, en que quisiera volver a ver tu hermosura, tu cuerpo corriendo, el torso desnudo, jugando al fútbol.
Aquel instante, aquel que eras, que fui.
No quiero verte ni inventarte en tus peores momentos.
A veces recupero tu miedo.
No me da vergüenza tu miedo.
Yo quiero la vida y no quiero la muerte.
Pero de pronto, una noche, sueño con los muertos.
Una larga fila de muertos rodea mi casa.
Muertos míos, muertos que conocí y que no conocí.
No quiero huir.
Quiero decirles que me dejen en paz, que necesito dormir, porque yo sigo vivo.
Que se vayan a donde han de estar los muertos, en la paz de los muertos.
El dolor de los muertos no es que estén muertos sino que nadie los ha explicado.
Los muertos no pueden decirnos cómo fue que murieron ni dónde están enterrados.
Intentamos decir cómo y por qué y fracasamos.
Siempre fracasamos y vamos a tientas.
¿Fue el tiro en la nuca?
¿Fue por asfixia?
¿Fue el corazón que se paró de golpe?
Mucho peor para ellos, nuestros muertos, es no poder explicar a los más jóvenes por qué.
¿Por qué uno se expone a que lo maten joven?
¿Hay algo en el mundo que valga la pena entregarle la vida?
Si hay, ¿qué es, qué fue eso tan valioso para ustedes?
Es imposible encontrarle palabras a los muertos.
Por eso vamos a tientas, explicando lo que no sabemos.
Por eso nuestros muertos andan errantes.
Esperan que alguien los explique para quedarse en paz. Que es lo que les corresponde, como muertos que son.
Algunas noches, en el viento, vienen los gritos de los muertos.
Mujeres y hombres asesinados en la tortura, ajusticiados sin juicio, el tiro en la nuca, la asfixia, el garrotazo, la
fosa común, el pozo indigno al fondo del cuartel.
Los muertos vuelven porque nadie los ha enterrado, porque no hay palabras para explicarlos.
Duele, pero es mejor que siempre vuelvan, para que no olvidemos.

quinta-feira, 9 de maio de 2019

CATA DORES


CATA  DORES


Lixo do povo 
Povo do lixo

Lixo contamina 
Povo subestima
Hiroshima

Lixo anima
Povo recicla adrenalina
Auto-estima

Lixo desanima
Povo e cocaína
Estricnina

Lixo extermina
Povo sem estima
Carnificina

Lixo é lixo
Povo é povo

Lixo é resto
Povo é tudo 

Lixo é morte
Povo é vida